Η θέση του χωριού Άγιος Λαυρέντιος, και ιδιαίτερα της Μονής, δεν ήταν ακατοίκητη στην αρχαιότητα, όπως φαίνεται από πολλά λείψανα παλαιών κατοικιών που βρέθηκαν σε μεγάλη απόσταση από τη Μονή, καθώς και από αγγεία από πηλό, νομίσματα και τάφους που βρέθηκαν σε διάφορες εποχές. Ειδικότερα, αναφέρουμε ότι τον Νοέμβριο του 1891, εργάτες που έσκαβαν έξω από τη Μονή του Αγίου Λαυρεντίου βρήκαν μια πέτρα σπασμένη δεξιά αριστερά και με πλάτος 0,10 και μήκος 0,33. Από την πέτρα αυτή σώθηκε μια επιγραφική επιφάνεια, αντίγραφα της οποίας ο Ζωσιμάς Εσφιγμενίτης παρέδωσε στην Αρχαιολογική Εταιρεία και στη Διεύθυνση της Γαλλικής Σχολής στην Αθήνα και δημοσιεύτηκαν στο τεύχος Δ’, σελ. 380 του “Προμηθέα” (1). Η εν λόγω επιγραφή έχει ως εξής: Σύμφωνα με τον Ζωσιμά Εσφιγμενίτη, η προαναφερθείσα επιγραφή φαίνεται να είναι ψήφισμα του Μαγνητικού Συνδέσμου και ίσως χαράχτηκε μεταξύ του 154 και 170 π.Χ., όταν ο Ρωμαίος στρατηγός Ύπαιος Τίτος Κουίντιος Φλαμινίνος ήρθε για δεύτερη φορά στη Θεσσαλία μετά την ήττα του Φιλίππου στις Κυνὸς Κεφαλαῖς. Όλα τα ελληνικά έθνη τον υποδέχτηκαν με ευμένεια, εκτός από τους Μάγνητες, διότι εμποδίζονταν από τη συμπεριφορά του Αρχιστρατηγού τους, Ευρυλόχου του Μάγνητα, για τον οποίο ο Πολύβιος γράφει: “Ο Ευρύλοχος ο Μάγνης ηγείτο σώμα σχεδόν τριών χιλιάδων ανδρών, που ονομαζόταν ‘άγημα’ από τους βασιλείς.” Ο Ευρύλοχος έλεγε στους Μάγνητες ότι μόλις παραδώσουν στους Ρωμαίους τη Δημητριάδα, θα έφερναν εκεί τον Δημήτριο, γιο του Φιλίππου, τον οποίο κρατούσαν όμηρο ενώ παράλληλα, ύβριζε τους Ρωμαίους. Ο Φλαμινίνος, μαθαίνοντας αυτά, κατηγόρησε τους Μάγνητες ως αχάριστους και ήθελε να τους τιμωρήσει. Ο Ζήνων ο Ρόδιος, ένας από τους προέδρους, στρεφόμενος προς τον Κουίντιο και τους πρέσβεις, τους ικέτευε με δάκρυα να μην τιμωρήσουν ολόκληρο τον λαό για το σφάλμα ενός ατόμου, για το οποίο μόνο ο Ευρύλοχος έπρεπε να λογοδοτήσει για τις πράξεις του. Ο Ευρύλοχος, βλέποντας ότι δεν ήταν ασφαλής στη χώρα των Μαγνήτων, κατέφυγε στους Αιτωλούς. Την ίδια μέρα, οι Αιτωλοί, σε ένα έκτακτο Συμβούλιο, πήραν τρεις σημαντικές αποφάσεις, να καταλάβουν με δόλο ταυτόχρονα τη Δημητριάδα, τη Χαλκίδα και τη Σπάρτη και διόρισαν τρεις από τους πιο αξιόλογους πολίτες ως διοικητές για καθεμία από τις τρεις πόλεις. Ο Διοκλής, ένας από τους τρεις διορισμένους ηγέτες, στράφηκε προς την κατάληψη της Δημητριάδας και με τη βοήθεια του αποστάτη Ευρυλόχου και των στρατευμάτων του, κατέλαβαν την πόλη. Φαίνεται ότι τότε οι Μαγνήτες ψήφισαν το προαναφερθέν ψήφισμα προς τιμήν του Ευρυλόχου. Σύμφωνα με τον Παπαδόπουλο τον Κεραμέα, το κομμάτι της επιγραφής που βρέθηκε, όπως φαίνεται από τον στίχο 3, ανήκει σε μια πόλη που ονομαζόταν Μεθώνη, την οποία ανέφερε ο Στράβων. Από την τωρινή κατάσταση της επιγραφής, είναι αδύνατον να πούμε με βεβαιότητα ποια είναι η ταυτότητα του τόπου του Αγίου Λαυρεντίου και της Μεθώνης. Ίσως, όπως φαίνεται και από το “ΟΣ” στον στίχο 3, να αποτελεί το τέλος του ονόματος της Σηπιάδος, η οποία ήταν μια από τις πόλεις της Θεσσαλικής Μαγνησίας (2). Επίσης, το 1899, στις 5 Μαΐου, στην περιοχή “Ασπρόχωμα” ή “Ράχες”, ανατολικά της κωμόπολης, σε απόσταση περίπου 1000 βημάτων και δεξιά από τον δρόμο που οδηγεί από τον Άγιο Λαυρέντιο στο Καραμπάσι, ο Ιωάννης Καρασπίνης, σκάβοντας, ανακάλυψε μια μεγάλη πέτρα, την οποία 8 άνδρες μετέφεραν στο σπίτι της χήρας Π. Σιαμάτη, η οποία την αγόρασε για 50 δραχμές. Το σχήμα της είναι ωοειδές και κάτω από τη βάση κρέμεται μια λαβή μήκους 0,32 που καταλήγει σε κόμβο. Η βάση έχει διάμετρο 0,06, το ύψος 1 μέτρο και 0,24 και η περιφέρεια 3 μέτρα και 0,43 (3). Από τα παραπάνω τεκμήρια φαίνεται ότι η περιοχή αυτή ήταν κατοικημένη κατά την αρχαιότητα, πριν από τον Χριστό. Σωκράτης Βαμβάκος Ιστορικός – Λαογράφος (1891 – 1972)